Zdarza się nierzadko, że filozof odżegnuje się od zaszeregowań, którym poddaje się jego twórczość. Mimo to w świadomości powszechnej okazuje się reprezentantem określonego kierunku czy nurtu. Przykładem takiej sytuacji jest twórczość Alberta Camusa, którą uznaje się za wyraz egzystencjalizmu. Sam autor, pomimo przyjaźni z Jeanem‑Paulem Sartrem, był zaskoczony taką charakterystyką swojego dorobku i kwestionował ją.

Czy w twórczości Camusa można znaleźć współbrzmienie z tezami Sartre’a? To pytanie, które jest przedmiotem akademickich badań filozoficznych. Niezależnie od ich wyników, warto we własnym zakresie podejmować próby intertekstualnych lektur, dzięki którym interpretacje jednych tekstów wzbogacane są przez odniesienia do innych. Szczególnie ciekawe mogą być owoce takiego czytania, gdy zestawimy ze sobą tezy filozoficzne wyłożone w akademickim stylu i tekst filozoficzny w postaci literackiego eseju.

Mit Syzyfa Alberta Camusa to niejednoznaczna i pełna literackich aluzji, antropologiczna interpretacja greckiego mitu. Odczytamy ją w odniesieniu do tezy Jeana‑Paula Sartre’a o uprzedniości istnienia człowieka wobec jego istoty.