Wiosna Ludów ogarnęła niemal wszystkie kraje europejskie, jednak na ziemiach polskich wystąpienia zbrojne – w porównaniu z innymi krajami – były ograniczone. Nie oznacza to, że Polacy nie walczyli. Pod hasłem Za wolność waszą i naszą stawali u boku Węgrów, Włochów czy Niemców. Liczyli – często naiwnie – na wzajemność.

Najtrwalszym śladem Wiosny Ludów na ziemiach polskich było ostateczne zniesienie pańszczyzny w zaborze pruskim i austriackim. W tym pierwszym proces ten rozpoczął się już wcześniej (w 1808 r. nastąpiło uwłaszczenie chłopów w dobrach państwowych), ale trwał najdłużej, bo do ok. 1872 r. Wiosna Ludów jednak przyspieszyła reformy.

Polacy, którzy po powstaniu listopadowym lub w latach późniejszych byli zmuszeni do emigracji, próbowali wykorzystać rewolucyjne nastroje w Europie do wzmożenia starań o wolność ojczyzny. Dlatego pojawiali się w szeregach wojsk rewolucyjnych, często stając się dowódcami. Najsłynniejszym z nich był Józef Bem - bohater narodowy trzech państw: Polski, Węgier i Turcji.