Refleksja nad rolą poety i poezji zawsze zajmowała w twórczości Juliana Tuwima poczesne miejsce. Poglądy pisarza na ten temat zmieniały się jednak z upływem czasu: inaczej postrzega tę funkcję będąc początkującym poetą Skamandra, inaczej po piętnastu latach tworzenia jako dojrzały, samodzielny twórca. Jego namysł nad istotą poezji przybrał bodaj najdojrzalszą formę w zbiorze Rzecz czarnoleska z 1929 roku. Ważny jest tu przede wszystkim utwór tytułowy, który nawiązując do legendy Jana Kochanowskiego, łączy tradycję z nowatorstwem, a ponadczasowość ze współczesnością. Można wręcz powiedzieć, że Tuwim, niegdyś rzecznik młodego, pełnego rewolucyjnych myśli pokolenia, tym razem wraca do źródeł kultury polskiej, aby wniknąć w to, co w poezji jest niewiędnące i uniwersalne.