Teksty kultury częściej niż konformistów opiewają niepokornych indywidualistów. A przecież postawa konformizmu, dopasowania się jest psychologicznie uzasadniona. Jak ocenić jednostkę, która dla pozyskania akceptacji posuwa się do kłamstwa i udawania? Czy coś zmieni w tej ocenie fakt, że jednostka ta żyje w rzeczywistości, w której reguły moralne są niejasne, a błąd w ich rozumieniu niebezpieczny dla życia? Przed takimi dylematami stawia widza Andrzej Munk w filmie Zezowate szczęście.