Faszyzm
Okres dwudziestolecia międzywojennego to czas wielkiego kryzysu demokracji liberalnej. Słabość rządów parlamentarnych doprowadziła w wielu krajach do ich odrzucenia i próby stworzenia systemów politycznych negujących wartości, jakie niesie ze sobą demokracja przedstawicielska. Wielkie zniszczenia wojenne i małe korzyści, jakie Włochy odniosły z wojny, oraz trudna sytuacja gospodarcza, wpłynęły na powstanie nowego ruchu, który jawnie negował europejskie dziedzictwo polityczne. Jego przywódca – Benito Mussolini wierzył, iż w okresie słabości instytucji państwowych i rozkładu życia społecznego prostą receptą może być tylko silne państwo, obejmujące swym działaniem każdą sferę życia i umiejące zespolić wysiłki wszystkich dla osiągnięcia wspólnych celów.
Pojęcie faszyzmu odnosi się do skrajnie prawicowych masowych ruchów społecznych oraz ich ideologii, które odrzucały demokratyczny model ustroju politycznego, głosząc nacjonalizm, militaryzm, antyindywidualizm oraz apoteozę wodzowskiego państwa. Ich największa popularność przypada na okres międzywojenny. Ruchy faszystowskie rozwinęły się przede wszystkim w krajach Europy południowej, środkowej oraz wschodniej. Upadły wraz z klęską „państw osi” w II wojnie światowej.
Przedstawisz najważniejsze zasady ideologii faszystowskiej.
Porównasz faszyzm z innymi doktrynami politycznymi.
Scharakteryzujesz korporacjonizm jako ustrój społeczno‑ekonomiczny.
