Na Dalekim Wschodzie wojna tliła się już na początku lat 30. XX wieku. Japonia miała coraz większe kłopoty gospodarcze, potrzebowała surowców i nowych rynków zbytu. Wysoki przyrost naturalny powodował, że zaczęło brakować terenów rolnych. Pojawiła się pokusa ekspansji terytorialnej. Jesienią 1931 r. japońskie wojska wkroczyły do chińskiej Mandżurii. II wojna światowa niejako nałożyła się na konflikt japońsko‑chiński. Jej pierwszym spektakularnym aktem był japoński atak na amerykańską bazę w Pearl Harbor 7 grudnia 1941 roku. Cesarstwo japońskie i jego nieliczni sojusznicy postanowili zmierzyć się ze Stanami Zjednoczonymi, wciągając Amerykanów w ten sposób do światowego konfliktu. Aktem końcowym wojny dla Japonii była bezwarunkowa kapitulacja 2 września 1945 roku.

Za ideą kampanii włoskiej stało natomiast przekonanie, że inwazja na Włochy – ważnego sojusznika Hitlera na południu Europy – znacząco osłabi Trzecią Rzeszę i wypchnie jej wojska z tej części kontynentu. Pierwszym aktem kampanii była inwazja wojsk sojuszniczych na Sycylię 10 lipca 1943 roku. Alianci szybko zdobyli wyspę, a włoscy cywile przeważnie witali ich z ulgą i zadowoleniem. Po wkroczeniu wojsk koalicji antyhitlerowskiej na Półwysep Apeniński też początkowo sprawy wyglądały dla niej korzystnie. Kłopoty zaczęły się później, gdy w górzystym terenie trzeba było walczyć o otworzenie przez aliantów drogi na Rzym.