W poezji polskiej począwszy od lat 60. XX wieku na pierwszy plan wysunęły się aktualne problemy polityczne i społeczne, wynikające z życia w niedemokratycznym ustroju. Poeci dążyli do zdemaskowania narzucanej społeczeństwu wizji rzeczywistości i obnażali mechanizmy tworzenia języka propagandy. Ich bronią często stawała się ironia. Poezja Nowej Fali wykorzystywała ironię, by inteligentnie rozbrajać dominujący przekaz i odkrywać wszechobecny fałsz. Była to forma buntu, sposób walki o wolność i zachowanie zagrożonych wartości.