Niewątpliwie sztuka erystyczna pojawiła się i rozwinęła dzięki ludzkiej pomysłowości oraz z powodu potrzeb hubrystycznych. Potrzeby hubrystyczne to określenie autorstwa psychologa Józefa Kozieleckiego na te pragnienia człowieka, które związane są z potwierdzaniem i podnoszeniem własnej wartości. Hybris to grecka bogini pychy i zuchwałości, od jej imienia pochodzi grecka nazwa pychy jako namiętności doświadczanej przez człowieka, bluźnierczej wobec bogów i prowadzącej do upadku tego, kto jej uległ.

Na gruncie współczesnej psychologii potrzeby hubrystyczne są rozpoznawane jako ważny i pozytywny element doświadczenia wewnętrznego człowieka: pobudzają do działania, ich realizacja przynosi poczucie bezpieczeństwa i spełnienia. Jednak mają również mroczną stronę, przypominającą źródłosłów ich nazwy: zawziętą i przynoszącą spustoszenie Hybris.

Pragnienie bezwarunkowego zwycięstwa nad drugim człowiekiem, potrzebę bezwzględnego górowania nad innymi możemy nierzadko dostrzec podczas publicznych debat polityków. W takiej debacie unicestwienie współrozmówcy wydaje się głównym celem, do którego dobiera się słowne środki. Hybris ujawnia się także w mniej publicznych formach erystycznej aktywności, kiedy za wszelką cenę nasza racja musi zwyciężyć, np. w kłótni rodzinnej lub podczas niepozornych konfrontacji szkolnych.

Przyjrzyjmy się wybranym chwytom erystycznym, które w znacznym stopniu wiążą się z ludzkim pragnieniem poprawienia samooceny.