Polacy znajdujący się pod okupacją niemiecką i sowiecką nie pogodzili się z utratą niepodległego państwa, reagując tak jak uchodźcy z innych krajów okupowanych przez Trzecią Rzeszę jak i ZSRS. W Londynie działało osiem rządów na uchodźstwie: belgijski, czechosłowacki, jugosłowiański, grecki, holenderski, luksemburski, norweski i polski. W każdym z tych państw utworzono konspirację cywilną i wojskową przeciwstawiającą się okupantom. Często na czele  struktur politycznych stawali przywódcy opozycji, krytykujący poprzedników za doprowadzenie do klęski. Duża część przywódców Polskiego Państwa Podziemnego przeszła w II RP przez więzienia lub wróciła do okupowanego kraju z emigracji, na której znalazła się w obawie przed represjami sanacji. Poza Polskim Państwem Podziemnym znaleźli się piłsudczycy, nacjonaliści i komuniści. Pierwsi i drudzy za to, że byli zwolennikami wcześniejszych rządów autorytarnych, a komuniści – za reprezentowanie interesów Moskwy.