Zygmunt Krasiński, pozostający pod silnym wpływem ojca, który planował mu karierę w służbie cara, zmuszony do małżeństwa z kobietą, której nie kochał, miał powody do nerwowego załamania i pogrążenia się w  melancholii. Ten stan został odzwierciedlony w jego twórczości. W utworach Krasińskiego nie było nadziei ani radości. Krytyka miała do nich stosunek ambiwalentny.
Twórcę nazywano trzecim wieszczem lub strącanym z piedestału. Został ostatecznie doceniony za Nie‑Boską komedię. Prawdziwe uznanie wzbudziły także jego listy do Delfiny Potockiej – jego wielkiej miłości.