Co robisz, kiedy musisz ocenić złożoną sytuację? Koncentrujesz się na tym, co pewne, pomijając mniej istotne aspekty sprawy? Dokładnie to samo starała się robić filozofia. Brzytwa Ockama i gilotyna Hume’a to metaforyczne określenia dążenia do prostoty wyjaśnień. Hume „odcinał się” od pojęć, których odpowiedników nie możemy poznać poprzez zmysły. Uznał, że zdania, które są w stanie powiedzieć coś pewnego o świecie, to zdania o faktach i o relacjach między ideami. Za nieprawdziwe uważał zdania o charakterze metafizycznym, odnoszące się do Boga lub nieśmiertelnej duszy, bo chociaż doświadczamy psychicznych stanów religijnych uniesień, nie jest nam dane bezpośrednie odczucie podmiotu tych wrażeń, czyli duchowej substancji.