Czasy socrealizmu na niespotykaną dotąd skalę podporządkowały powojenną kulturę i sztukę wymogom, które nieraz niewiele miały wspólnego z artyzmem. Każde dzieło, które było publikowane w tym czasie, musiało przejść przez ręce cenzorów i polityków. Aby zostało uznane za sztukę wartą upublicznienia, musiało spełniać przynajmniej podstawowe wymogi propagandy partyjnej. Literatura nie miała spełniać żadnej wyższej roli, tylko krytykować kulturę zachodu i pochwalać ustrój socjalistyczny. W socrealizmie najbardziej była pożądana sztuka dla mas, operująca prostym językiem, dostępna i zrozumiała przez każdego obywatela i przedstawiająca ideologię oficjalnych poglądów rządzącej partii.