Obradujący w latach 1814‑1815 kongres wiedeński miał uporządkować problemy terytorialne i ustrojowe w Europie spowodowane rewolucją francuską oraz późniejszymi wojnami napoleońskimi, a także wypracować podstawy trwałego pokoju. Jak się okazało, najwięcej politycznych emocji wzbudziły na nim ustalenia w sprawie polskiej i saskiej. Przedstawiciele Austrii, Francji i Wielkiej Brytanii wiedzieli, że car Aleksander I  pragnie utrzymać w swoim ręku całość Księstwa Warszawskiego i popiera Prusy, dążące do zagarnięcia Saksonii. Tymczasem plany Prus oznaczały złamanie zasady legitymizmu, a życzenie cara odnośnie ziem polskich – zniszczenie równowagi sił na kontynencie.