Po upadku powstania listopadowego kilkadziesiąt tysięcy Polaków opuściło ojczyznę. Popowstaniowa emigracja zyskała w polskiej historiografii określenie „wielkiej” nie tyle ze względu na liczbę uchodźców, ile na rolę, jaką odgrywali oni w życiu politycznym i kulturalnym kraju.

Większość uchodźców kierowała się do Francji, którą w ówczesnym świecie uważano za kolebkę republikańskiej, antymonarchistycznej rewolucji. Polacy spodziewali się, że ponownie podejmie ona próbę zburzenia porządku stworzonego w Europie po klęsce Napoleona kilkanaście lat wcześniej. Jego żołnierzami była przecież większość wyższych oficerów polskich. Ponadto władze francuskie zapowiedziały, że uchodźcy z Polski otrzymają zakwaterowanie oraz uzyskają comiesięczne wynagrodzenie.

Tymczasem ziemie polskie pod zaborem rosyjskim ogarnęła fala represji. W Warszawie na ponad dwie dekady rządy objął carski namiestnik gen. Iwan Paskiewicz, którego wojska wcześniej stłumiły narodowowyzwoleńczy zryw.