Poezja często opisuje wewnętrzne doznania podmiotu lirycznego. Wiersz jest tego słownym odpowiednikiem. Ale język służy do porozumiewania się, kładzie nacisk na to, co powszechne, wspólne, nie jest stworzony do wyrażania tego, co niepowtarzalne, jednostkowe. To nie znaczy, że jest do tego niezdolny. Poezja częstokroć w taki sposób modyfikuje język, aby pozwalał nam, czytelnikom, uczestniczyć w doznaniu wewnętrznym innej osoby.

Każdy wiersz Stanisława Grochowiaka jest próbą poszerzenia możliwości języka. Jego poezja jest silnie zmetaforyzowana, a odkrywanie ukrytych w niej znaczeń wymaga wysiłku. Rozbieranie do snu niesie ze sobą refleksję na temat nieuchronnego kresu ludzkiego życia. Ta tematyka ma ogromną literacką tradycję, pojawia się w już w anonimowym wierszu średniowiecznym Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią. Grochowiak nie stara się oswoić problemu śmierci, ukazuje jej osobiste przeżywanie, dlatego jego poetycka wizja wywiera na nas tak silne wrażenie.