Piotr Kuncewicz Agonia i nadzieja. Literatura polska od 1918

Literatura [dwudziestolecia międzywojennego, przyp. red.] [...] znalazła się w sytuacji dla Polski szczególnej, dla reszty świata – normalnej. Nie musiała już zastępować szkoły, wojska, urzędu i licho wie jeszcze czego. Mogła się zająć, właśnie, czym? We Francji, Anglii, Niemczech literatura także przestawała być „zwieciadłem spacerującym po gościńcach”zwierciadło„zwieciadłem spacerującym po gościńcach” i też nie bardzo wiedziała, w którą stronę się udać. Koncepcja goniła koncepcję, odnowy i rewolucje podawano na tuziny w każdym pisemku. Okazało się, że literaturze nie wystarczy po prostu być, że musi najpierw określić swój program, środki działania, następnie wysmażyć przewidzianą z góry miksturę i przekonać czytelników, że jest to lekarstwo zbawienne i niezastąpione.

1 Źródło: Piotr Kuncewicz, Agonia i nadzieja. Literatura polska od 1918, t. 1 , Warszawa 1993, s. 17.