Współczesny świat jest spuścizną świata kolonialnego. Wraz z dekolonizacją w końcu uniezależnione politycznie kolonie znalazły się w rzeczywistości, której trudno pozazdrościć: podziały społeczne, dysproporcje między różnymi częściami młodych państw, dominacja kultury zachodniej czy kompleks niższości względem człowieka Zachodu. Wszystko to wpłynęło na ich niestabilność instytucjonalną i społeczną. W związku z tym nierzadko wybuchają w nich konflikty zbrojne. Aby stworzyć impulsy rozwojowe, kraje te decydują się na współpracę z byłymi metropoliami. Od początku były to relacje asymetryczne, więcej zawsze zyskiwały mocarstwa. Kiedy trzeba było spłacić zaciągnięte długi, inwestowanie w krajowe badania i rozwój były praktycznie niemożliwe. Ten współczesny neokolonializm trudno przełamać. Trzeba tego jednak dokonać, aby wyrwać kraje globalnego Południa z kręgu biedy i niskiego rozwoju społeczno‑gospodarczego.