W drugiej połowie II w. n.e., za panowania cesarza Marka Aureliusza, Rzym zaatakowali Markomanowie i Kwadowie. Zdołali oni przełamać limes i dotarli aż do północnej Italii. Rzymianie z największym trudem odparli ich atak. Odtąd przez następne 400 lat Germanie (a także inne ludy) atakowali limes rzymski. Mieszkańcy imperium nazywali najeźdźców pogardliwie barbarzyńcami, chcąc podkreślić różnicę cywilizacyjną oddzielającą ich samych od świata zewnętrznego. Pierwotnie termin „barbarzyńcy” akcentował przede wszystkim odrębność językową, oznaczał tych, którzy z punktu widzenia Greków (a potem także Rzymian) „bełkotali” w niezrozumiałej mowie. Z czasem zaczął być używany na określenie ludzi spoza kręgu cywilizacji śródziemnomorskiej.