Piękno i harmonia życia. Dziedzictwo antyku w polskiej poezji renesansowej
Polscy poeci doby renesansu niemal bezkrytycznie i z dużym entuzjazmem uznali autorytet literatury antycznej, pozwalając na trwałe zagościć jej na kartach swoich utworów. Ten stan rzeczy trafnie obrazują słowa samego Jana Kochanowskiego z Foricoenia, sive Epigrammatum libellusForicoenia, sive Epigrammatum libellus:
Foricoenia, sive Epigrammatum libellusPrędzej zgaśnie słońce, a umarli wyjdą z grobów, niż zgaśnie sława Homera zdobyta boskimi pieśniami
Źródło: Jan Kochanowski, Foricoenia, sive Epigrammatum libellus, [w:] Dzieła polskie, oprac. J. Krzyżanowski, Warszawa 1960.
To przekonanie o ponadczasowej wartości treściowej oraz doskonałości formalnej antycznych dzieł trwało w naszym kraju od XVI w. aż do czasów przedrozbiorowych.
Rozpoznasz nawiązania filozoficzne obecne w pieśniach Jana Kochanowskiego.
Wskażesz literackie nawiązania do antyku w tekstach renesansowych poetów.
Opiszesz wyznaczniki renesansowego stylu w poezji, nawiązujące do antycznych źródeł.
Scharakteryzujesz sposoby wzorowania się, przez poetów renesansowych, na tekstach antycznych.