Przedstawiciele różnych prądów literackich drugiej połowy XIX wieku próbowali wykazać przynależność Henrika Ibsena do własnej grupy. W twórczości norweskiego pisarza dostrzegano elementy naturalistycznej wizji świata, a także wątki symboliczne, uznawano go zarówno za komentatora epoki, w której żył, jak i głosiciela prawd uniwersalnych. Te niekiedy sprzeczne osądy wynikały z dążenia Ibsena do ujawniania niejednoznacznej prawdy o rzeczywistości, relacjach międzyludzkich i człowieczeństwie.