Pierwsza połowa XX w. cechowała się brakiem stabilności i częstymi zmianami granic, szczególnie w Europie Środkowo‑Wschodniej. Pewien człowiek urodził się przed I wojną światową pod Użhorodem na terenie monarchii austro‑węgierskiej, do szkoły chodził w Czechosłowacji, ożenił się na Węgrzech, zmarł po II wojnie światowej w Związku Sowieckim, nigdy nie opuściwszy rodzinnej wioski na Rusi Zakarpackiej. Ta anegdota pokazuje, jak częste były zmiany polityczne w niektórych regionach Europy.

Nie ominęły również ziem polskich, ale okazały się szczęśliwe dla Polaków: w 1918 r., po 123 latach niewoli pod zaborami, powstało suwerenne państwo narodowe: II Rzeczpospolita. Jednak odzyskiwanie niepodległości nie było łatwe i nie zdarzyło się nagle; Polacy podejmowali kluczowe działania już na początku I wojny światowej, próbując wykorzystać sytuację konfliktu między Rosją a Niemcami. Także sam proces kształtowania się odrodzonego państwa polskiego trwał stosunkowo długo, co związane było z koniecznością wyłonienia z wielu różnych ośrodków władzy tego jednego, który reprezentować będzie suwerenną Rzeczpospolitą.