Demokratyzacja wiedzy oznacza, między innymi, że pewne zdobycze wiedzy, uzyskiwane przez wykwalifikowanych badaczy, są bardzo szybko rozpowszechniane. Tym samym stają się elementem powszechnej świadomości. Wystarczy otworzyć przeglądarkę, by dowiedzieć się, w którym roku Maria Skłodowska-Curie dokonała przełomowego odkrycia, jakie są szanse na urodzenie pięcioraczków przez polską kobietę albo w jakim stopniu spożycie białka zwierzęcego wpływa na gospodarkę hormonalną człowieka. Wystarczy dokonać kilku czynności na klawiaturze komputera, laptopa lub telefonu, by uzyskaną wiedzę wzbogacić o swoje przemyślenia i wnioski, jakie dla nas z niej wynikają. Dzięki demokratyzacji wiedzy przez szybkie „doklikanie” kilku wyrazów stajemy się aktywnymi uczestnikami procesów opiniotwórczych. Wspólna przestrzeń internetu pozwala nam w kilka minut zabierać głos na równi z tymi, którzy badaniom określonego zagadnienia poświęcili lata. Wystarczy chcieć... I w tym właśnie szkopuł, że spora część wspólnie wytwarzanej i powielanej współcześnie „wiedzy”, czyli takich komunikatów, które duża część odbiorców jest gotowa traktować jako wiarygodne, opiera się na woli posiadania poglądów, a nie na woli poznania. Indywidualny światopogląd w znacznej mierze wyrasta z osobistych pragnień, potrzeb i interesów. Jeśli zgodność z nim staje się głównym kryterium uznawania czegoś „za prawdę” - wtedy nasza wola (będąca wyrazem pragnień i potrzeb) decyduje, w jaką „wiedzę” chce  się wierzyć i wspierać własnymi „argumentami”. Wola poznania oznacza natomiast, że chcemy poznać możliwie dużo okoliczności, które towarzyszyły powstawaniu określonego obrazu świata, oznacza poddanie się rygorom zdobywania wiedzy, a więc podporządkowanie się racjonalnym procedurom oraz ich wynikom, nierzadko na przekór innym naszym pragnieniom.

Demokratyzacja wiedzy oznacza również demokratyzację wiedzy filozoficznej, w tym logicznej. Kant niewątpliwie by się zdziwił, gdyby wiedział, ilu ludzi jest przekonanych o autonomii własnych procesów intelektualnych i uważa siebie za pierwszych orędowników hasła Sapere aude (łac. „Miej odwagę być mądrym”). Sokrates zdziwiłby się zapewne mniej, skoro dostrzegłby, że dziś – podobnie jak za jego czasów – jest zdecydowanie więcej tych, którzy wiedzą, niż tych, którzy nie wiedzą. I choć powszechna jest atencja, jaką darzy się logiczność myśli i wypowiedzi... własnych, to nie tak oczywiste jest już przestrzeganie procedur logicznego myślenia. A logiczna kultura, jak każda uprawa, wymaga pieczołowitej pracy, zarówno w zakresie uzyskania odpowiednich narzędzi, jak też utrzymania ich w dobrym stanie.