Ludwik XIV – droga do władzy absolutnej
Ponadtrzydziestoletnie panowanie Ludwika XIII (1610–1643) to okres systematycznego wzmacniania władzy królewskiej we Francji i budowania monarchii absolutnej. Architektem zmian politycznych był kardynał Armand de Richelieu, który jako pierwszy minister faktycznie rządził państwem. Przyczynił się do ograniczenia roli arystokracji oraz złamania oporu i pozbawienia praw politycznych hugenotów.
Utrwalanie władzy absolutnej stało się też celem jego następcy, kardynała Jules’a Mazarina, oraz – już bezpośrednio – króla Ludwika XIV. Król Słońce dążył do samodzielnych rządów, lubił się przedstawiać jako wybitny władca i bardzo starannie dbał o własny wizerunek.
Opiszesz, w jaki sposób królowe regentki i kardynałowie wpływali na sytuację wewnętrzną i zewnętrzną XVII‑wiecznej Francji.
Wyjaśnisz, dlaczego Ludwik XIV zyskał przydomek Króla Słońce i czy był z niego zadowolony.
Wytłumaczysz, w jaki sposób protesty francuskiego społeczeństwa i bunty arystokracji tylko wzmocniły monarchię absolutną.
Zadecydujesz, do której grupy społecznej dobrze było należeć lub jaki zawód wykonywać, aby odnieść sukces w czasach Ludwika XIV.