W roku 1848, po trzyletniej wojnie, Stany Zjednoczone podpisały w Guadalupe Hidalgo traktat pokojowy z Meksykiem, a w 1853 r. odkupiły od niego jeszcze kawałek ziemi nad górnym brzegiem rzeki Rio Grande – w ten sposób ustalono ostateczną południową granicę państwa. Wcześniej granicę północną, z Kanadą, wyznaczył traktat gandawski z 1814 roku. Zakończył on trwający dwa lata konflikt, w trakcie którego Brytyjczycy spalili Waszyngton razem z pałacem prezydenckim i siedzibą Kongresu. Na wschodzie naturalną granicę Stanów Zjednoczonych tworzył brzeg Atlantyku, na który codziennie ze statków wysiadały najpierw setki, a potem tysiące Europejczyków szukających szczęścia w nowym kraju.

Posuwając się od wschodniego wybrzeża ku zachodowi, osadnicy zajmowali kolejne ziemie rdzennej ludności. Próbowała ich zatrzymać tzw. pierwsza konfederacja plemion pod przywództwem Mishikinakwy (Małego Żółwia). W 1804 r. prezydent Thomas Jefferson wysłał ekspedycję odkrywców, której powierzył dotarcie do przeciwległego, zachodniego, brzegu kontynentu i objęcie go we władanie Stanów Zjednoczonych. Kiedy w Kalifornii odkryto złoty kruszec, już nie tysiące, ale setki tysięcy ludzi z całego świata, ogarniętych gorączką złota, ruszyło na podbój Dzikiego Zachodu. Jednocześnie w kraju narastały różnice w rozwoju między rolniczym Południem a przemysłową Północą. W następnym dziesięcioleciu doprowadziło to do wojny domowej między nimi.