Sejm Ustawodawczy (1919–1922) kończył swoją działalność w atmosferze narastającego konfliktu politycznego. Rozpoczęła się kampania wyborcza. Od początku obawiano się jej przebiegu. Pojawiały się apele o hamowanie temperamentów i języka, zwracano uwagę na to, jakie możliwe negatywne konsekwencje może za sobą pociągnąć rozpasana – jak pisano w ówczesnej publicystyce – kampania wyborcza. Obawy, jak się okazało, nie były bezpodstawne. Uczestnicy polskiej sceny politycznej nie przebierali ani w słowach, ani w metodach walki przedwyborczej. Zaroiło się od inwektyw rzucanych na czołowych polityków. Niewiele się zmieniło po wyborach. Spory i konflikty, które dawniej rozbrzmiewały na ulicach, przeniosły się na salę sejmową. Od listopada 1918 r. to ona stała się główną areną walki międzypartyjnej i taką też pozostała na długi czas.