Człowiek zajmuje się rolnictwem od około 10 tysięcy lat, czyli od tzw. rewolucji neolitycznej lub neolitycznej rewolucji agrarnej. Jest to bardzo krótki okres, biorąc pod uwagę fakt, że według istniejących dziś teorii, opartych na badaniach genetycznych, przedstawiciele naszego gatunku opuścili Afrykę około 60–100 tysięcy lat temu. W okresie neolitu obszary okołobiegunowe oraz północna część dzisiejszej strefy umiarkowanej były objęte zlodowaceniem, dlatego też kolebkę rolnictwa stanowiły obszary położone bardziej na południu: w Mezopotamii (obszar tzw. Żyznego Półksiężyca), w Egipcie, na wschodnich wybrzeżach Morza Śródziemnego, we wschodniej i południowej części Azji (np. Nizina Chińska, Nizina Indusu i Nizina Gangesu) oraz w Meksyku i Peru. Należy podkreślić, że wymienione obszary, zlokalizowane w różnych częściach świata, rozwijały się niezależnie od siebie (w izolacji), natomiast upowszechnienie się gatunków roślin i zwierząt oraz systemów rolnictwa było następstwem epoki wielkich odkryć geograficznych, zapoczątkowanej na przełomie XV i XVI wieku.

RnEQ22ma4fwMQ

Zdjęcie przedstawia fragment mapy Afryki i Azji. Zaznaczono kolorem różowym obszar wokół rzek Tygrys, Eufrat oraz Nil na północy Egiptu, to obszar: Asyrii, Elamu, Fenicji, Palestyny, Dolnego i Górnego Egiptu. Popisano wody i oznaczono je kolorem jasnoniebieskim: Morze Czarne, Morze Śródziemne, Morze Kaspijskie, Zatoka Perska, Morze Czerwone, Morze Arabskie. Pozostałe miejsca na mapie są białe i nieoznaczone. U dołu mapy po prawej stronie podziałka liniowa od 0 do 600 km, co 300 km.