Jesienią 1788 r. posłowie i senatorowie zjechali do Warszawy na obrady, które pod węzłem konfederacji miały trwać aż cztery lata, a ich owoce sprawiły, że sejm ów nazwano Sejmem Wielkim. Jego marszałkami zostali opozycjoniści: Stanisław Małachowski i Kazimierz Nestor Sapieha. W izbie poselskiej wyodrębniło się kilka ugrupowań. Z czasem przewagę zdobyli zwolennicy reform – w trakcie sejmowych obrad udało się m.in. zwiększyć liczebność wojska, a także uchwalić prawo o miastach, zwiększające prawa mieszczan. Jednak najbardziej znaczącym osiągnięciem Sejmu Wielkiego było uchwalenie Konstytucji 3 maja, powszechnie uznawanej za pierwszą nowoczesną konstytucję w Europie.