Współczesna technologia pozwala na coraz lepsze poznawanie świata. Dzięki zdjęciom satelitarnym możemy z łatwością zobaczyć lasy Amazonii lub pustynie Półwyspu Arabskiego. Jednak są jeszcze miejsca, których skali i ogromu fotografie nie oddają; gdzie warto samemu sprawdzić, jak naprawdę wyglądają. Są to lodowce i to, co pozostaje po ich zaniku, czyli polodowcowe formy terenu. Jedną z najbardziej spektakularnych form pozostałych po deglacjacji jest dolina U‑kształtna (tzw. żłób lodowcowy). Tego typu dolina podobna jest do doliny fluwialnej – czyli rzecznej - z której powstała. Różnią się one kilkoma ważnymi cechami: profilem poprzecznym, podłużnym oraz sposobem łączenia się z dolinami bocznymi. Cechy te od początku XX w. były przedmiotem badań wielu geomorfologów. By zrozumieć mechanizmy, które kształtują doliny U‑kształtne, sięgnięto po niecodzienne metody badawcze, takie jak drążenie tuneli pod poruszającym się lodowcem i zaawansowane modele matematyczne. Wyniki tych badań pozwoliły poznać przyczyny powstania żłobów lodowcowych, jak i lepiej zrozumieć procesy zachodzące wewnątrz lodowca.