Ze spotkania wybitnego myśliciela, który istotnie wpłynął na oblicze współczesnej filozofii, z przyszłym dyktatorem o wąskich horyzontach myślowych, opanowanego żądzą władzy, na pewno obaj wyjdą nieprzekonani. Tym bardziej, że jednego cechuje erudycja intelektualna, otwartość, ciekawość świata i granic poznania, drugiego zaś interesuje jedynie władza nad masami. Oglądając spektakl Teatru Telewizji pt. Światło w nocy, można odnieść wrażenie, że w sztuce tej chodzi przede wszystkim o granice: w przypadku filozofa – o granice umysłu, poznania, świata, języka, życia i śmierci, a w przypadku dyktatora – o granice buty, zadęcia i zacietrzewienia.
Temat granic w filozofii Ludwiga Wittgensteina pojawia się dość często. Granice te dotyczą wszystkiego co ludzkie, a więc tego, co daje się pomyśleć i powiedzieć. Dzięki poznawaniu granic ludzkiego myślenia rozszerzamy własne, ciesząc się podmiotowością stanowiącą. To właśnie dzięki nim nabywamy prawa do stanowienia o własnym świecie.
W zrozumieniu słownych potyczek Adolfa i Ludwiga pomaga w sztuce postać Szwejka. Prostego, lecz nie prostackiego poborowego, który chce jedynie przeżyć wojnę. W życiu zaś kieruje się własnym doświadczeniem, wnioskami z wydarzeń, które wyniósł ze swej rodzinnej wsi. Jego błazeńskie anegdoty stanowią znakomity komentarz do tez filozofa i dyktatora, których nie powstydziłby się chór z greckiej tragedii.

Uwaga. Przed lekcją uczniowie powinni zapoznać się ze spektaklem Teatru Telewizji Światło w nocy w reżyserii Krzysztofa Czeczota.