Druga połowa XX w. to czas intensywnego rozwoju nowej dziedziny medycyny – transplantologii. Pierwsze znaczące osiągnięcia, które dały początek późniejszym udanym zabiegom przeszczepienia różnych tkanek i narządów, związane były z pracami brytyjskiego zoologa Petera Medawara. W swoich pracach doświadczalnych Medawar wykorzystał mysie płody, którym dożylnie wprowadził splenocyty – komórki układu odpornościowego wytworzone w śledzionie – pochodzące od myszy z innego miotu. Dzięki temu niedojrzałe pod względem immunologicznym mysie płody nabywały tolerancji na obce antygeny. Po osiągnięciu dorosłości biorcy mogli przyjąć skórę, a także inne tkanki pobrane od dawców splenocytów. Badania Medawara wykazały, że przyjęcie przez biorcę obcych tkanek i narządów jest oparte na mechanizmach immunologicznych. Kolejne doświadczenia, prowadzone przez różne ośrodki naukowe na całym świecie, przyczyniły się do szybkiego postępu wiedzy w dziedzinie transplantologii. W efekcie tych badań opracowano skuteczne metody leczenia chorych z niewydolnością narządów, dla których jedyną szansą jest przeszczep. Współcześnie Petera Medawara uważa się za ojca transplantologii, ponieważ jego prace miały podstawowe znaczenie dla zrozumienia mechanizmu tolerancji lub odrzucenia przeszczepu.