Jeden człowiek siedzi wygodnie w górskiej kolejce linowej, która wwozi go na szczyt – na miejsce dociera w komforcie, osłonięty przed deszczem i wiatrem, bez bólu mięśni, odcisków i zadyszki. Przed drugą osobą znajduje się stroma ścieżka, kamienie, korzenie i błoto, kilka godzin wędrówki, zmęczenie i pot, na końcu – powoli odsłaniający się wierzchołek góry. Na pozór podobne, lecz w istocie są to dwa różne doświadczenia. W pierwszym pierwszym ważne jest tylko osiągniecie celu, w  drugim – cel i droga do niego. Tak też może wyglądać różnica pomiędzy tradycyjnymi metodami nauczania a sokratejską metodą dialektyczną. Pierwsza przekazuje gotowe informacje, druga wymaga samodzielnego dochodzenia do wiedzy.