Kim jest człowiek? Czy istnieje w nim coś specyficznego, co odróżnia go od wszelkich innych bytów: świata rzeczy, roślin, zwierząt, ale również od świata boskiego? Czy człowiek jest tylko duszą, czy jedynie ciałem, a może tajemniczym połączeniem duszy i materii? Do jakiego celu zmierza ludzkie życie?

Filozoficzne pytania były punktem wyjścia do stworzenia nowego, wszechstronnego opisu jednostki ludzkiej w epoce renesansu. Była to epoka antropocentryczna. W centrum uwagi uczonych humanistów stanął bowiem jako osoba, jego natura, jego wytwory i osiągnięcia. Jednostka ludzka miała odtąd wiedzy pewnej o świecie oraz autorytetu moralnego szukać w samej sobie, nie tak mocno odwołując się do obiektywnych prawd i praw moralnych. Oznaczało to pewną zmianę światopoglądu w stosunku do teocentryzmu dojrzałej fazy średniowiecza.