Człowiek zbuntowany tylko pozornie odwraca się od świata. Jego największą ambicją jest tak naprawdę zmienianie świata, tak jak mówił Hamlet, który przeciwstawił się całemu duńskiemu dworowi: „świat wyszedł z formy, i mnie to trzeba wracać go do normy”. Czy jednak sam bunt jest celem życia i źródłem szczęścia? A może dopiero człowiek spełniony i świadomy najwyższych wartości może się rzeczywiście buntować? Ten egzystencjalny problem podjął w swojej twórczości eseistycznej, ale także prozatorskiej Albert Camus. Przedstawił on ludzki los z całym jego skomplikowaniem, paradoksalnością i niejednoznacznością w eseju Mit Syzyfa i powieści Dżuma.