Pojęcie przełomu w poezji często budzi sceptyczną reakcję. O ile nie wątpi się w przemiany historycznoliterackie, o tyle „przełom” kojarzy się z konkretnym momentem, a taki albo trudno wskazać, albo wskazuje się go różnie. Jednocześnie przemiany nigdy nie mają charakteru uniwersalnego. W tym samym czasie koegzystują twórcy rozmaicie postrzegający literaturę i jej zadania.

Od lat 70. XX wieku – czasów Nowej Fali, ostatniej dobrze rozpoznanej i opisanej przez badaczy formacji poetyckiej – zmieniło się dużo, zarówno w samym życiu literackim, sposobach postrzegania literatury, jak i w społecznym funkcjonowaniu poetów i poetek. Jaki był stan poezji polskiej u schyłku XX wieku? Jakie przemiany zauważyli krytycy?