Człowiek musi stać się głównym tematem filozoficznych dociekań – twierdzą filozofowie dialogu. Tylko tak bowiem można zrozumieć dramat jego istnienia i tylko tak można minimalizować zło, którego jest ofiarą. Takie postawienie sprawy nie jest przypadkowe – wynika ono z dziejowej konieczności. Jednostka stała się niczym wobec horroru XX‑wiecznych totalitaryzmów. Co zatem zrobić, by przywrócić należne jej miejsce? Odpowiedź jest następująca: trzeba odwrócić kierunkowy wektor pytań antropologicznych: chodzić ma nie o moje własne bycie, ale o innego; chodzić ma nie o poznanie, lecz o spotkanie. Dokonać tego można jedynie na płaszczyźnie etycznej.