Badacze domyślają się, że mityczna Atlantyda powinna leżeć na Atlantyku, za Cieśniną Gibraltarską. Nigdy jednak nie odnaleziono niezwykłej wyspy. Wiadomo natomiast, że była to kraina pełna bogactw naturalnych, szczęśliwa, a życie na Atlantydzie upływało bez większych trosk. Mieszkańcy wyspy mieli do swojej dyspozycji rozliczne parki, łaźnie, tor wyścigów konnych. Do zasilania zbiorników w wodę pitną wykorzystywano zimne i gorące źródła. W Mieście Słońca - Civitas Solis opisanym w XVII wieku przez Tomasza Campanellę miała natomiast panować wspólnota majątkowa, obywatele potrafili latać, a komfortowe życie zapewniały im najnowocześniejsze wynalazki. Jeden podstawowy element łączy te krainy - żadna z nich nigdy nie istniała. Jak wiele im podobnych, stanowią wytwór ludzkiej wyobraźni, unaocznienie marzeń o idealnym, dobrym i sprawiedliwym świecie, w którym każdy człowiek dostaje tyle dóbr, ile mu potrzeba. Wizje takie określa się w kulturze mianem utopii w nawiązaniu do tytułu dzieła Thomasa More’a, twórcy jednej z najbardziej znanych literackich wizji „krain szczęśliwych”.