Rozwój ludzkich społeczeństw przebiega niezmiennie od form mniej po bardziej zorganizowane. Od czasu rewolucji agrarnej, która dokonała się ok. 10 000 lat p. n. e. i przekształciła ludzkość ze społeczeństw zbieracko‑łowieckich w osiadłe społeczeństwa rolnicze, zmiany cywilizacyjne gwałtownie przyśpieszyły. Efektami tych zmian były m.in.: pojawienie się i rozwój wielkich skupisk ludzkich (miast i aglomeracji), postęp technologiczny (w tym postęp medycyny wydłużający średni wiek ludzkiego życia z ok. 30‑40 do 70‑80 lat), niezwykły rozwój kultury i sztuki oraz zwiększenie liczby ludzkiej populacji w XXI w. do ponad 7 mld. Z jednej strony te ostatnie ok. 12 tys. lat to historia niebywałych sukcesów ludzkości w tworzeniu zorganizowanych form społecznych i ich rozwoju, z drugiej – historia wojen, zniszczeń i zanieczyszczenia środowiska – włącznie z globalnym ociepleniem, którego dziś doświadczamy. Pierwsze głosy o zgubnych skutkach cywilizacji pojawiły się jednak dopiero w oświeceniu – w epoce, która wskutek zaufania do nauki pchnęła ludzkość ku kolejnemu wielkiemu skokowi cywilizacyjnemu – naukowo‑technicznemu rozwojowi nowoczesności.