Kiedy ujrzeliśmy prawdę w kwestionowaniu prawdy? Kiedy zaczęliśmy mówić o historycznych narracjach zamiast o historii? Kiedy ogłosiliśmy koniec historii i człowieka? Podważając sensy i znaczenia, obalając kanony i autorytety, zaczęliśmy poruszać się w różnych kierunkach naraz, być naraz w wielu miejscach, w różnych czasach. W epoce postmodernizmu nawet pojęcie epoki jest jedynie pewnym konstruktem – arbitralnym i determinującym.

Zdefiniowanie terminu postmodernizm w przejrzysty sposób jest trudne. Badacze są zgodni, że postmodernizm można opisać jedynie jako nurt krytyczny, czy też dekonstruktywny, w odniesieniu do pojęć mocno wyróżnionych w XX w., a szczególnie w jego drugiej połowie. Są to takie pojęcia i kategorie, jak: tożsamość, obecność, proces historyczny oraz optymizm epistemologiczny, czyli przeświadczenie o stałym postępie ludzkiej wiedzy, rozwijającej się symetrycznie, a także jednoznaczności znaczeń i używanych pojęć. Postmoderniści spostrzegają  arbitralność w sposobie ich używania i szkodliwość bezrefleksyjnej akceptacji tych kategorii, które przecież budowały gmach naszej cywilizacji i powszechną wiarę w niezachwiany postęp ludzkości. Postmodernizm można więc ostrożnie określić jako sceptycyzm i krytycyzm wobec kondycji cywilizacji ogólnie i człowieka indywidualnie. Wielu postmodernistów próbuje zdekonstruować przyjmowane powszechnie wartości i stara się kierować uwagę na zrozumienie sensu znaczeń arbitralnie nadawanych światu. Można zatem postmodernizm określić także jako antydoktrynalizm oparty na próbie odkrywania drogi ku temu, co nieprzedstawione, zasłonięte. Jest to działanie w celu wywołania pewnej „nostalgii” za tym, co nieosiągalne i niedoścignione. Postmodernizm zwraca się do tego, co przeszłe i obecnie zasłonięte przed jasnym oglądem.