Dolina Issy jest powieścią niezwykle nastrojową. Utrzymana w poetyce snu, o powolnym, leniwym wręcz toku narracji, często bliska stylistyce eseju, sprawia wrażenie nieprzekładalnej na język filmu. A jednak Tadeuszowi Konwickiemu udało się dokonać jej filmowej adaptacji, do której kluczem stało się jego własne odczytanie dzieła. Reżyser złożył w ten sposób hołd Miłoszowi, podejmując z nim jednocześnie dialog. Co wynika z tego dialogu? Jaka jest relacja pomiędzy Miłoszowską Doliną Issy a Doliną Issy Konwickiego? Czym jest w istocie Dolina Issy, wykreowana dzięki najbardziej osobistym wspomnieniom i doświadczeniom dwóch wybitnych twórców?