Personalizm jest dzieckiem egzystencjalizmu. Z egzystencjalizmu czerpie swe podstawowe pojmowanie człowieka jako podmiotu i rozumienie ludzkiego losu jako indywidualnego, subiektywnego doświadczenia każdego z nas. Personalizm społeczno‑religijny Emmanuela Mouniera nie godzi się jednak z postrzeganiem człowieka jako istoty samotnej, zarówno wobec ludzi, jak i transcendencji, nie postrzega człowieka jako jednostki, przyjmując chrześcijańską koncepcję człowieczeństwa ustanawianego w relacji z innymi, w szczególności w relacji miłości. O ile egzystencjalizm jest filozofią samotności i absurdu, o tyle personalizm stanowi wyraz myśli wspólnotowej i religijnego sensu życia.