Tryptyk rzymski Jana Pawła II  bywał określany jako jego poetycki testament. Ten wyjątkowy utwór zawiera jednak optymistyczne przesłanie dotyczące człowieka i świata. Podobnie jak liryka Czesława Miłosza czy Zbigniewa Herberta, proponuje rozumienie literatury jako sztuki słowa, która ocala wartości i kulturę. Jest też wyrazem głębokiej zadumy papieża‑poety nad sensem ludzkiego istnienia i ludzką zdolnością poznania Boga. To rodzaj intelektualnej modlitwy lub ujęty w formę poetycką traktat teologiczny. Medytacje Jana Pawła II stawiają uniwersalne pytania i dają odpowiedzi, które budzą nadzieję. Afirmacja Boga nie łączy się tutaj ze strachem czy oderwaniem od tego, co ziemskie. Staje się ona raczej afirmacją człowieka, ukazując jego wyjątkowość i znaczenie jego życiowej drogi, która rozciąga się od spraw najdrobniejszych, codziennych i błahych aż do pełni istnienia, wieczności oraz ostatecznego wyzwolenia.