Rozwój nowoczesnej medycyny nie byłby możliwy bez odejścia od teorii humoralnej, wypracowanej jeszcze przez greckiego praojca sztuki lekarskiej, Hipokratesa, na przełomie V i IV w. p.n.e. Zgodnie z nią o stanie zdrowia (ale też o ludzkim charakterze) decydowały proporcje ilości w organizmie czterech cieczy: żółci, krwi, śluzu i czarnej żółci, tzn. krwi żylnej. Przyczyny schorzeń upatrywano w nadmiarze którejś z nich, dlatego aby przywrócić równowagę, choremu upuszczano krew lub podawano środki przeczyszczające. W wiekach XVI i XVII teorię humoralną podważyły badania VesaliusaVVesaliusa, ParacelsusaPParacelsusa i przede wszystkim Williama Harveya, którego zasługą jest odkrycie krwiobiegu, w stuleciu oświecenia pozostawała ona nadal dominującą koncepcją medyczną. Zmiany przyszły w XIX w., gdy kolejne odkrycia naukowe i narodziny bakteriologii, a także upowszechnianie wiedzy o higienie pozwoliły lepiej dbać o ludzkie zdrowie.