Literatura dwudziestowieczna poszukiwała sposobów, dzięki którym można by wyrazić niepewność człowieka bezskutecznie dążącego do odkrycia prawdy o świecie i o sobie samym. Sądzono, że rzeczywistość wymyka się pełnemu, rozumowemu poznaniu, dlatego wielu twórców epoki odchodziło od pokazywania jej za pomocą tradycyjnych środków artystycznych. Coraz większą rolę w kreowaniu świata w dziełach literatury i sztuki zaczęła odgrywać wyobraźnia, a wraz z nią marzenie senne.