W epoce dwudziestolecia międzywojennego dochodzi do zasadniczych przemian w poezji polskiej. Formujące się po I wojnie światowej grupy poetyckie, np. skamandryci, futuryści, Awangarda Krakowska, proponują nowe środki wyrazu artystycznego. Szczególnie bliska twórczości Marii Pawlikowskiej‑Jasnorzewskiej była poezja tworzona przez skamandrytów – grupę, do której należeli m.in. Jan Lechoń, Julian Tuwim, Kazimierz Wierzyński. Twórcy ci wnieśli do poetyckiego słowa to, co dotychczas było uznawane za banalne i niepoetyckie, np.: codzienność, potoczność, kolokwializmy, brutalizmy. Pawlikowska‑Jasnorzewska dodała od siebie kobiecość, emancypację, erotyzm. Bez pruderiipruderiapruderii podejmowała w swoich wierszach nowoczesne tematy. Pozostawała w kręgu oddziaływania skamandrytów, jednak cechuje ją indywidualny, rozpoznawalny styl.