Krzysztof Zanussi (ur. 1939) należy do najwybitniejszych polskich reżyserów filmowych. W swych filmach podejmował uniwersalną problematykę filozoficzną, w tym etyczną, prezentując ja w realiach rzeczywistości społecznej Polski, zwłaszcza w okresie PRL. Jego Iluminacja (1973) jest filmem o wyraźnym charakterze filozoficznym, w części włączającym w swój fabularny porządek elementy niefikcjonalne – autentyczne wypowiedzi realnych postaci, dyskusje naukowców i studentów, miniwykłady akademickie, wykresy, schematy, ilustracje naukowe. Zanussi jawnie odwołuje się także do pewnych koncepcji filozoficznych, obecnych w europejskiej tradycji, w szczególności do koncepcji tytułowej iluminacji, opisanej przez św. Augustyna w jego Solilokwiach. Objaśnienia sensu tego pojęcia dokonuje w pierwszej scenie filmu wybitny polski historyk filozofii, Władysław Tatarkiewicz. To jednak niejedyne nawiązania do filozoficznych treści podejmowanych przez średniowiecznego filozofa. Film stawia fundamentalne pytania filozoficzne – o cel życia, o wartościowe poznanie świata, o źródła wiedzy pewnej, o czas, o związek duszy z ciałem, a także o rolę miłości w życiu.

Uwaga, materiał przeznaczony do pracy po obejrzeniu filmu Iluminacja Krzysztofa Zanussiego.