Najsłabszym ogniwem rządów Świętego Przymierza w Europie okazała się Francja, chociaż jeszcze w latach 20. XIX w. miała odegrać w nim znaczącą rolę. Jej armia jednak najpierw zdławiła hiszpański liberalizm, by niemal dekadę później – w stolicy – dołączyć do rewolucjonistów. W społeczeństwie francuskim narastał opór wobec reakcyjnych rządów Ludwika XVIII, a zwłaszcza Karola X. Za jego panowania doszło do wybuchu rewolucji lipcowej w 1830 roku.
Po tym wydarzeniu drogi francuskiej monarchii konstytucyjnej i reakcyjnej części Europy rozeszły się bezpowrotnie. Rządzona przez Burbonów Hiszpania stopniowo zaczęła wchodzić w rolę biednego, prowincjonalnego królestwa, utraciwszy swoje imperium kolonialne. Powrót Ferdynanda VII Burbona na tron madrycki nie powstrzymał krajów latynoamerykańskich przed ogłoszeniem niepodległości już w połowie lat 20. XIX w.