Skutki rewolucji neolitycznej, która miała miejsce w okresie 10 000 – 4000 lat p.n.e., kształtują cywilizację do dziś. Życie ludzi całkowicie zmieniło się, gdy zaczęli uprawiać rolę, udomowili zwierzęta i osiedlili się w pobliżu pól i pastwisk.

Uprawy wymagały wody, której nie brakowało w dolinach rzek w paśmie Żyznego Półksiężyca. Ich wylewy nanosiły na pola żyzny muł. Takim miejscem idealnym dla pierwszych rolników była kraina na terenach dzisiejszego Iraku, Syrii i Iranu, częściowo w granicach Turcji i Kuwejtu. Mezopotamia nazywana też Międzyrzeczem leży między Tygrysem i Eufratem – rzekami wypływającymi z położonych na północy gór Anatolii i wpływającymi jednym nurtem do Zatoki Perskiej.

W gorącej i suchej Mezopotamii deszcz był rzadkością, a same wylewy rzek nie wystarczały do nawodnienia wszystkich pól. Uprawa wymagała zbudowania systemu kanałów. Dzięki nim powstały wyspecjalizowane zawody oraz wymiana gospodarcza, co stosunkowo szybko doprowadziło do tworzenia się miast. Właśnie miasta stały się kołami zamachowymi pierwszych cywilizacji: Sumeru, Akadu, Asyrii i Babilonii. Cywilizacje te płynnie się przenikały, a okresowo ze sobą współistniały.