Po igrzyskach olimpijskich w Atenach w 2004 r. zapytano Shaquille’a O'Neala, jedną z największych amerykańskich gwiazd koszykarskich przełomu tysiąclecia, czy widział Partenon. Sportowiec odpowiedział ponoć dziennikarzowi: „Wiesz, byłem w tylu klubach, że nie pamiętam”. Lekcja ta pozwoli uniknąć podobnych wpadek.

Sztuka grecka, której bodaj najdoskonalszym wyobrażeniem jest wspomniany Partenon, stanowi dla nas pewną zagadkę. Z jednej strony wydaje się, że była ona kolejnym etapem sztuki mykeńskiej (kultury, która zniknęła w XII w. p.n.e., ale wciąż oddziaływała na Helladę), z drugiej zaś dziełem całkowicie odmiennym, odrywającym się od swojej mykeńskiej przeszłości. Prawda leży, jak to zwykle bywa, gdzieś pośrodku.