Filozofowie od zawsze bronili się i tłumaczyli z tego, jak żyją i jak pracują. Obrona Sokratesa, jeden z najważniejszych tekstów Platona, jest jednym z najwspanialszych przykładów mowy obrończej w tradycji filozoficznej. Do tradycji apologetycznych tekstów filozoficznych należy również publikacja J.P Sartre’a Egzystencjalizm jest humanizmem.

Sokrates bronił się przed zarzutem demoralizacji młodzieży, Sartre przekonywał, że egzystencjalizm nie jest wezwaniem do kwietyzmu i nihilizmu. W obu przypadkach filozofowie konfrontowali się nie tyle z zarzutami wobec sformułowanych przez siebie myśli i podjętych działań, ile z odbiorem i interpretacją tychże przez innych ludzi, które uznali za wyjątkowo nietrafne.

Sokrates w tym, co jego oponenci nazywali demoralizacją młodzieży, widział najważniejszą swoją misję: strzec, by ludzie troszczyli się o własną duszę. Sartre przekonywał, że budzący dyskomfort bohaterowie jego opowiadań nie są wzorami do naśladowania, ale obnażają beznadziejność ludzkiego losu, do przełamania której właśnie nawołuje egzystencjalizm.

Obrona Sokratesa wyraża z wielką mocą przekonanie, że to ateńczycy nie zrozumieli filozofa. Na przykładzie obrony Sartre’a prześledzisz ruch myśli, który jest świadectwem doświadczenia intelektualnego bycia niezrozumianym i poszukiwania sposobu na bycie zrozumianym. To niezwykle ważne doświadczenie w procesie osiągania filozoficznej dojrzałości zarówno Sartre’a, jak i też wielu jego poprzedników i następców.