Tkanka nabłonkowa stanowi jeden z czterech głównych rodzajów tkanek zwierzęcych. Charakterystycznymi cechami morfologicznymi tej tkanki są:

• zwarty układ komórek;

• niewielka ilość substancji pozakomórkowej (z której powstaje błona podstawna);

• obecność błony podstawnej, której głównym składnikiem jest kolagen;

• zróżnicowanie każdej komórki na część szczytową, boczną i podstawną.

W klasyfikacji tkanki nabłonkowej przyjmuje się różne kryteria. Do najważniejszych należą: liczba warstw komórek i ich kształt. Nabłonki składające się z jednej warstwy komórek są nazywane nabłonkami jednowarstwowymi (wszystkie komórki tego nabłonka leżą na błonie podstawnej), natomiast nabłonki mające więcej niż jedną warstwę komórek nazywa się nabłonkami wielowarstwowymi (z błoną podstawną kontaktuje się wyłącznie jedna warstwa komórek). Stosując kryteria morfologiczne (kształt komórek i jąder), nabłonki jednowarstwowe oraz wielowarstwowe dzieli się na: płaskie, sześcienne, walcowate i wielorzędowe.

Dokładnej klasyfikacji tkanek nabłonkowych można dokonać dzięki obserwacjom mikroskopowym wybarwionych uprzednio preparatów.